Αδελφοί μου,

θέλω να σας ρωτήσω κάτι απλό:

Θέλετε να ζήσετε για πάντα… ή απλώς ελπίζετε να αναστηθείτε κάποτε;

Ο δρόμος της Αναστάσεως τον οποίο ακολουθούν οι περισσότεροι είναι βέβαιος.

Αλλά υπάρχει κι ο δρόμος της Ζωής, κι αυτός ξεκινά σήμερα.

Μα ο ίδιος ο Χριστός είπε:

«Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή.

Ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνει, θέλει ζήσει.

Και πας οστις ζει και πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα.» (Ιωάν. 11:26).

Εδώ,  ο Χριστός δεν μιλά μόνο για μετά θάνατον.

Μιλά για ζωή άφθαρτη που μπορεί να αρχίσει από τώρα.

Η Εκκλησία μας η ορθόδοξος είναι η εκκλησία της αναστάσεως. Προσέξατε πως η εκκλησία μας ψάλλει. «Θα έρθει καιρός που δε θα υπάρχει νεκρός σε κανένα μνήμα όλου του κόσμου » αλλά 

«Θα αναστηθούν οι άνθρωποι με τα δικά τους σώματα άφθαρτα και αθάνατα πλέον»

Επομένως δεν πρέπει να μάς διαφεύγει το γεγονός ότι πραγματικά κάποια μέρα ο άνθρωπος θα αναστηθεί.

Να πιστεύουμε ακράδαντα στην ανάσταση των νεκρών!

Αλλά εδώ τίθεται το μεγάλο ερώτημα: είναι ο δρόμος της Αναστάσεως ο μόνος δρόμος προς τη λύτρωση ή υπάρχει και ο δρόμος της Ζωής;

Η απάντηση του Κυρίου είναι ξεκάθαρη: υπάρχει και ο δρόμος της Ζωής!

« Πας οστις ζει και πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα.» (Ιωάν. 11:26).

Το ακούσατε; «Πας οστις ζει και πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα.»

Δεν είναι λόγια για το μέλλον. Είναι υπόσχεση για το παρόν! Και ακόμη:

«Εάν τις φυλάξει τον λόγον μου, θάνατον δεν θέλει ιδεί εις τον αιώνα.» (Ιωάν. 8:51).

Κι εδώ, αδελφοί, σας ρωτώ:

Θέλουμε στ’ αλήθεια να ζήσουμε;

Θέλουμε να πιστέψουμε ότι η αφθαρσία είναι για τώρα;

Ή θα συνεχίσουμε να γοητευόμαστε από τον θάνατο σαν να είναι φίλος μας; σαν να είναι η    μεγαλύτερη γιορτή του χριστιανού; 

Καλούμαστε να αλλάξουμε νοοτροπία:

να πάψουμε να βλέπουμε τον θάνατο ως φίλο, να πάψουμε να λέμε “θα ζήσουμε μετά”,

και να αρχίσουμε να λέμε: “Θέλω να ζήσω τώρα, άφθαρτος, νέος και υγιείς εν Χριστώ.”

Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Είναι δρόμος με πίστη, με υπακοή, με μετάνοια, με την απόφαση να μην αφήσουμε τον θάνατο να γίνει η καθημερινή μας πρόβα.

Η αιώνια ζωή δεν είναι κάτι που θα αρχίσει όταν κλείσουμε τα μάτια μας. Δεν είναι υπόσχεση που περιμένει στην άλλη όχθη.

Δεν είναι δώρο που θα δοθεί αφού πεθάνουμε.

Είναι δρόμος ανοιχτός ήδη – δρόμος που άνοιξε ο Αναστημένος Κύριος.

Όταν ο Χριστός νίκησε τον θάνατο, δεν νίκησε μόνο για τον εαυτό Του.

Το έκανε για εσένα, για μένα, για κάθε άνθρωπο που πιστεύει.  Θυσίασε τον εαυτο τού για τον καθένα μας ώστε να μην οφείλουμε θάνατο. Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο και μας κάλεσε να βαδίσουμε ζωντανοί σε αυτή τη νίκη. Το ότι ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε  δεν σημαίνει ότι  γεννηθήκαμε όλοι για μπούμε αύριο στο λάκκο .

Σταθείτε μια στιγμή και αναρωτηθείτε:

Εφόσον ο Χριστός νίκησε τον θάνατο, και την φθορά γιατί εμείς συνεχίζουμε να τα αποδεχόμαστε σαν αναπόφευκτο και φυσιολογικό;

Να πιστεύουμε απόλυτα στην αναγκαιότητα της ζωής και όχι του θανάτου, διότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να ζει.

Ο Θεός δεν έφτιαξε τον θάνατο, δεν έφτιαξε το σώμα του ανθρώπου με την πληροφορία ότι πρέπει να αρρωστήσει να γεράσει και να πεθάνει, αλλά έφτιαξε τον άνθρωπο στο να είναι, να υπάρχει.

Δύο χιλιάδες χρόνια πέρασαν…

Κι όμως, ο χριστιανικός κόσμος, στο μεγαλύτερο μέρος του αμφισβήτησε και συνεχίζει να αμφισβητεί το Λόγο Του.

Δεν είναι ότι αμφισβητεί τον Χριστό, αλλά ζει σαν να μην ισχύει η νίκη Του για το παρόν.

Πόσοι από εμάς λέμε: «Θα πεθάνουμε, κι ύστερα θα ζήσουμε»;  Κι όμως, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, ζούμε σαν να μην έγινε τίποτα.

Δεν είμαι θεός πεθαμένων. Είμαι Θεός ζωντανών. Να γνωρίζουμε ότι όταν λέμε Θεός ή όταν λέμε Αγάπη ή όταν λέμε Ζωή πως είναι ένα και το αυτό. Αυτά τα τρία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους και η ανθρωπότητα έχει ανάγκη να το ακούσει αυτό.

Ψάλλουμε το Πάσχα: «Χριστός ανέστη και ζωήν πολιτεύεται » και μετά ακολουθεί ο       «Χριστός ανέστη και ουδείς εν τω μνήματι » αλλά η καθημερινή μας πίστη λέει: 

« Υπάρχει Θάνατος και όχι μακροημέρευση..

Πώς Δεν το είπε ο Κύριος…Ενώ το είπε..» 

Σας ρωτώ:

Πιστεύετε αυτόν τον Λόγο;

Ή τον ψάλλετε και τον ξεχνάτε μόλις βγείτε από την εκκλησία;

Το όνομά μου είναι Κωνσταντίνος, και κηρύττω την αφθαρσία για πάνω από 22 χρόνια, με όσες δυνάμεις μου δίνει ο Θεός. 

Και ξέρετε κάτι;

Στην πορεία αυτή, γνώρισα πολλούς κοσμικούς που ελπίζουν να ζήσουν για πάντα αλλά ελάχιστους πιστούς που να θέλουν να ζήσουν από εδώ και τώρα!

Κάθε χρόνο στην Εκκλησία μας, στους Χαιρετισμούς ακούγεται η φράση 

« Επ’ αφθαρσία ζήσεται άνθρωπος » , παρ’ όλα αυτά κανένας δεν τολμάει να πει, ότι Θα Ζήσω. Γιατί; Γιατί δεν το πιστέψαμε!

Γιατί μάθαμε να περιμένουμε τον τάφο για να αρχίσει η ζωή μας! Γιατί μάθαμε η Εκκλησία μας νά είναι εκκλησία μνήματος ενώ θα έπρεπε κανονικά να είναι η εκκλησία της Θείας Αγάπης και Ζωής!

Κι όμως, αδελφοί, η ίδια η επιστήμη επιβεβαιώνει αυτό που η Γραφή μάς φανέρωσε αιώνες πριν:

Οι ερευνητές ανακαλύπτουν ότι η γήρανση είναι αναστρέψιμη. Μιλούν για επαναπρογραμματισμό των κυττάρων. 

Ότι τα κύτταρα μπορούν να ανανεωθούν, ότι τα όρια της ζωής δεν είναι τόσο στενά όσο νομίζαμε. Μιλούν για τα τελομερή – βρήκαν ότι μπορούμε να τα επιμηκύνουμε.

Η ζωή μπορεί να παραταθεί, η φθορά δεν είναι αναπόφευκτη. Μιλάμε για μακροζωία σε εργαστήρια, για απόδειξη ότι η ανθρώπινη ζωή μπορεί να ζήσει πληρέστερα, με υγεία, δύναμη και φρεσκάδα.

Μήπως δεν είναι τυχαίο που αυτά αποκαλύπτονται τώρα στην εποχή μάς;

Η αφθαρσία δεν είναι ξένη προς την Ορθόδοξη πίστη μας, είναι κληρονομιά μας.  Ο Χριστός το υποσχέθηκε, ας τολμήσουμε κι εμείς να το ζήσουμε!

Λοιπόν, η μακροζωία δεν είναι αμαρτία. Είναι τιμή πρός τον Δημιουργό. Μην περιμένεις το μνήμα για να ζήσεις αιώνια.

Η αιώνια ζωή ξεκινά τώρα, εδώ, εν Χριστώ. Πεθαίνει ο παλαιός άνθρωπος και ανίσταται ο νέος, ο άφθαρτος ο κατά Χριστόν κτισθείς άνθρωπος!