Εάν παρατηρήσουμε την εξέλιξη της επιστήμης, θα δούμε ότι στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’50 γίνεται πραγματικά μία έκρηξη της επιστήμης, όπου ξεπέρασε κατά πολύ το πνεύμα του ανθρώπου. Και καλά που έγινε αυτή η έκρηξη, γιατί αν περιμέναμε το πνεύμα του ανθρώπου, βλέπουμε πόσα χρόνια χρειάζεται να κάνει για να αλλάξει μια συνήθεια, να ενωθεί με τον συνάνθρωπό του.

«Τώρα καλούμαστε το πνεύμα του ανθρώπου να φτάσει την Επιστήμη».

Πρώτα έρχεται η τεχνολογική επανάσταση και μετά ακολουθεί η κοινωνική επανάσταση. Τώρα βρισκόμαστε στο ενδιάμεσο σημείο αυτής της αλλαγής της κοινωνίας μας και θα διαρκέσει λίγες δεκαετίες (10-20-30 χρόνια το πολύ). Πιστεύω ότι ζούμε την καλύτερη εποχή που υπήρξε ποτέ, είμαστε πολύ τυχεροί. Στη γενιά μας δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία ελεύθερης επιλογής.

Αν η ανθρωπότητα δεν μπορέσει να αναπτύξει την πίστη αυτήν του Ενώχ, του Μελχισεδέκ, και του προφήτη Ηλία, οι οποίοι κατάφεραν να καταργήσουν το θάνατο από τον ίδιο τους τον εαυτό, τότε θα στραφεί προς την επιστήμη, για να βρει τον τρόπο να επαναφέρει τον άνθρωπο στο κάλλος της αιώνιας ζωής.

Εκείνο το οποίο μας χαροποιεί τα μέγιστα και γεμίζει την καρδιά μας από αγαλλίαση, είναι ότι ο Λόγος του Θεού μας χορηγεί ένα όπλο πανίσχυρο και παντοδύναμο. Η χρήση αυτού του όπλου δεν έγινε ποτέ άλλοτε, σε καμία εποχή, από κανένα στρατό, ούτε κοσμικό, ούτε πνευματικό, ούτε στην εποχή της Παλαιάς Οικονομίας, ούτε στην εποχή της Νέας Οικονομίας. Το όπλο αυτό είναι η Σοφία και η Επιστήμη. «Σοφία και Επιστήμη θέλουσιν είσθαι η στερέωση των καιρών σου και η σωτήριος δύναμις» (Ησ. κεφ. λγ’,εδ. 6).

Δια του όπλου αυτού θα νικηθεί ο εχθρός και πρέπει να μάθουμε καλά το χειρισμό του. Πρέπει να μάθουμε τι είναι Σοφία και τι Επιστήμη. Όμως η σημερινή επιστήμη δε μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στη λύτρωση, διότι έχει ανάγκη ενός πράγματος, έχει έλλειψη ενός πράγματος. Βρισκόμαστε στην περίπτωση της Μάρθας. Ας πούμε ότι η σημερινή επιστήμη είναι η Μάρθα. «Μάρθα, Μάρθα, περί πολλών μέριμνας και αγωνίζεσαι περί πολλά, πλην ενός έχεις χρεία» (Λουκ. κδ. 1:41).

Η Μάρθα είχε πολλούς περισπασμούς στη διακονία, είχε διακαή πόθο να υπηρετεί τον Κύριο, να τον φιλοξενήσει. Ιδιαιτέρως όμως είχε ανάγκη ενός πράγματος, όπως της είπε ο Κύριος, για να είναι ολοκληρωμένη η διακονία της. Και η επιστήμη, αγωνίζεται, παρίσταται στην πολλή διακονία, για να θεραπεύσει το σώμα του Κυρίου, δηλαδή την ανθρωπότητα, αλλά δεν το πετυχαίνει, γιατί έχει ανάγκη ενός πράγματος.

Έχει ανάγκη η επιστήμη να συνδέσει τον εαυτό της άρρηκτα με τον Χριστό, με το Ευαγγέλιο του Χριστού και τότε θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τα όνειρα του ανθρώπινου γένους. Τίνος θα είναι όμως η στερέωση των καιρών του η σοφία και η επιστήμη; Του Θεού; Μα ο Θεός ο ίδιος είναι σοφία και επιστήμη και Αυτός στερεώνει τους πάντες και τα πάντα, διότι είναι παντοδυναμία. Άρα, τίνος είναι η στερέωση των καιρών του η σοφία και η επιστήμη; Του ιδεώδους ανθρώπου, του ανθρώπου-θεού.

Γνωρίζουμε ότι η φιλοσοφία επιδιώκει τη σοφία, την έρευνα και ψάχνει να βρει την αλήθεια, τους κανόνες της ζωής και της ύπαρξης των όντων. Αλήθεια είναι ο Χριστός και μόνον ο Χριστός. Είναι η αλήθεια του Ευαγγελίου. Αυτή είναι η σοφία. Εκείνος που θέλει να αποκτήσει τη σοφία του Θεού, θα πρέπει να κάνει κτήμα του την αλήθεια του Ευαγγελίου. Σοφία λοιπόν είναι η αλήθεια του Ευαγγελίου, η δε επιστήμη είναι η έρευνα, ο δυναμισμός του ανθρώπου σε όλους τους φυσικούς και πνευματικούς τομείς και η τεχνική ικανότητα αυτού (Πηγή: Ν.Μ.).

Αυτές τις δύο δυνάμεις θα τις ενώσουν οι άνθρωποι και από επιστημονικής πλευράς, διότι στην ουσία είναι μια δύναμη, επειδή είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, στο βάθος η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Οι άνθρωποι τις έχουν χωρίσει και έχουν δημιουργήσει τον ακρωτηριασμό στην υπόσταση του ανθρώπου. Διότι η φυσική δύναμη αφενός μεν και η υπερφυσική αφετέρου δε, απαρτίζουν την υπόσταση του ανθρώπου, αποτελούν την οντότητά του, την προσωπικότητά του.