Βλέπουμε ότι ο Χριστός αν και Θεός, αυτοαποκαλείται Υιός ανθρώπου. Μας διδάσκει δηλαδή ότι ο άνθρωπος έχει την πρώτη θέση στη δημιουργία.

Ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της κτίσεως. Ο άνθρωπος είναι η εκδήλωση του Θεού. Είναι το εξαιρετικότερο και τελειότερο δημιούργημα. Είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου, είναι το απαύγασμα της δόξας του Θεού.

Ο άνθρωπος είναι το κέντρο της δημιουργίας, διότι σε αυτόν συνοψίζονται, συναπτονται και ενώνονται οι δύο κόσμοι του απείρου, ο πνευματικός κόσμος και ο υλικός κόσμος. Ο άνθρωπος είναι δισυπόστατος, συνιστάται από ψυχή και σώμα, από ύλη και πνεύμα, διότι σε κανένα άλλο δημιούργημα δεν έκανε ο Θεός ένα τέτοιο πράγμα.

Λέει ο λόγος τού Θεού: «Δεν εξευρίτε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος;» Ναός προφανώς τού Θεού είναι το σώμα μας και όχι το πνεύμα. Συνεπώς βγαίνει το συμπέρασμα ότι εννοεί το σώμα και όχι το πνεύμα μεταφέρει την Βασιλεία στον ουρανό.

Έχει ο άνθρωπος διπλή τη φύση: Ο άνθρωπος είναι ανακατεμένος με πνεύμα και ύλη, μετέχει και του πνεύματος και της ύλης. Λοιπόν, μαζί και αδιαιρέτα συνεχίζει τη Βασιλεία στον ουρανό!

Οι άνθρωποι τις έχουν χωρίσει και έχουν δημιουργήσει τον ακρωτηριασμό στην υπόσταση του ανθρώπου. Διότι η πνευματική υπόσταση του αφενός μεν και η υλική του υπόσταση αφετέρου δε αποτελούν την οντότητά του, την προσωπικότητα του. Αυτός είναι ο ολοκληρωμένος άνθρωπος, ο συλλογικός, ο σύγχρονος άνθρωπος.

Να είμαστε βέβαιοι πως η Ανάσταση Του Κυρίου και η Ανάληψη Του σωματικώς στους ουρανούς υπήρξε ένα θαύμα θαυμάτων! Ο Χριστός ανελήφθη με το ανθρώπινο σώμα Του στους Ουρανούς, με αυτό το ανθρώπινο σώμα εξακολουθεί να βρίσκεται στα δεξιά του Θεού, με αυτό θα ξανάρθει κατά την Δευτέρα Του ένδοξη Παρουσία και με αυτό θα εξακολουθεί να υπάρχει ως Θεός αλλά και άνθρωπος στους αιώνες τους άπαντες. «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ιστάσθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; Ούτος ο Ιησούς, οστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει έλθει ούτω, κάθ’ ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν» (Πράξεις, κεφ. α’, εδ. 11). Με απλά λόγια: Έτσι θα επιστρέψει πάλι όπως Τον βλέπετε, με το σώμα Του.

Πολλοί αναρωτιούνται πώς θα είναι το σώμα του ανθρώπου μετά την ανάσταση! Εάν εκείνος επιστρέψει έτσι όπως είναι με το σώμα του, το οποίο είναι άφθαρτο, γιατί εμείς απορούμε πώς θα είναι όταν ενδυθούμε την αφθαρσία; Δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε, διότι στον Λόγο του Θεού αναφέρεται: «Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς, πάντες μεν δεν θέλουμεν κοιμήθη, πάντες όμως θέλουμεν μεταμορφωθεί, εν μία στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη έσχατη σάλπιγγι, διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλουμεν μεταμορφωθεί».

Με απλά λόγια: όλοι δεν προλαβαίνουμε να γευτούμε θάνατο, κατά τη Μεταμόρφωση όμως θα ενδυθούμεν αφθαρσία και αθανασία. «Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν» (Κορινθ. Α’ κεφ. ις’, εδ. 51-53).

Κατά τη Μεταμόρφωση, θα φύγουν οι αρρώστιες από πάνω μας και αυτό θα επιτευχθεί είτε δια της πίστεως, είτε αργότερα και δια της επιστήμης.

Θα έρθει καιρός που δε θα υπάρχει νεκρός μέσα σε κανένα μνήμα όλου του κόσμου, αλλά θα γίνει η ανάσταση των νεκρών. Θα αναστηθούν οι άνθρωποι με τα δικά τους σώματα, άφθαρτα και αθάνατα πλέον.

Με απλά λόγια, αφού λοιπόν, όπως έχω προαναφέρει, η αρχική μας κατάσταση πριν της πτώσεως του Αδάμ ήταν αθάνατη – άφθαρτη και αφού στη Δευτέρα Παρουσία «και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης, κρίνειν ζώντας και νεκρούς…» θα ξανά ενδυθούμεν την αθανασία και την αφθαρσία, και στο ενδιάμεσο πεθαίνουμε; Προς τι λοιπόν ο εγωισμός από τη μεριά των φανατικών πιστών προκειμένου να εμποδίσουν την πρόοδο;

Για παράδειγμα, να παραταθεί η ζωή: στην αρχή 30 χρόνια, στη συνέχεια άλλα 50 χρόνια, έπειτα άλλα 100 χρόνια και ούτω καθεξής.

«Υγιής μακροζωία»
«Βιολογική αφθαρσία»

Προς τι λοιπόν ο εγωισμός από τη μεριά των φανατικών πιστών; Όσοι κακοδόξα ισχυρίζονται ότι ο Χριστός κατά την Ανάσταση δεν έλαβε πίσω το ανθρώπινο σώμα Του αλλά αναστήθηκε ως άσαρκο πνεύμα με αγγελικό σώμα. Διότι ξέρουμε ότι ως άνθρωπος πέθανε πάνω στο σταυρό, ως άνθρωπος ετάφη και ως άνθρωπος ανέστη εκ των νεκρών και κατά συνέπεια, νίκησε το θάνατο. Και αυτό απεδείκνυε συνεχώς επί 40 ημέρες στους μαθητές Του, και αυτοί έτσι Τον κήρυξαν στον κόσμο. Αν όπως εσφαλμένα ισχυρίζονται και δεν είχε αναστηθεί ως άνθρωπος, αλλά ως πνεύμα, τότε γιατί να πασχίζει με χίλιους τρόπους να τους πείσει ότι ανέστησε με το ανθρώπινο σώμα Του, άλλοτε τρώγοντας, άλλοτε πίνοντας, άλλοτε λέγοντας τους ότι δεν είναι πνεύμα αλλά είναι ο ίδιος με σάρκα και οστά και άλλοτε πάλι να τους προκαλεί να Τον ψηλαφίσουν;

Εφόσον λοιπόν, όπως αποδείξαμε, αναστήθηκε με το σώμα Του και συνέχισε με αυτό σωματικώς στους ουρανούς, τότε, ΔΕΝ ισχύει αυτό που λέγεται από το σύνολο των εκπροσώπων του κλήρου της εκκλησίας μας και πιστών λαϊκών ότι το σώμα μας είναι απλά ένα μέσο μεταφοράς, σκεύος, περαστικό και φθαρτό σε αυτή τη ζωή, χωρίς αξία στο σήμερα, αλλά μαζί και αδιαιρέτα με τη ψυχή συνεχίζει μεταφέροντας τη Βασιλεία στον ουρανό στους αιώνες τους άπαντες! Το γεγονός ότι όταν λέμε άνθρωπος εννοούμε την πνευματική υπόσταση του, δεν σημαίνει ότι το σώμα στερείται αξίας και κοινωνικής σπουδαιότητας!

Με απλά λόγια, Εκείνος πλήρωσε για τον καθένα μας, ώστε να μην οφείλουμε θάνατο! «Χριστός ανέστη και ζωήν πολιτεύεται» και μετά ακολουθεί ο «Χριστός ανέστη και ουδείς εν τω μνηματί». Δεν πολιτεύομαστε πλέον το θάνατο, αλλά τη ζωή. Εσείς γοητεύεστε το θάνατο. Υποστηρίζουν ότι δε μπορεί να παραταθεί η ζωή, υπάρχει θάνατος και όχι μακροημέρευση, ότι δεν το είπε ο Κύριος, ενώ το είπε. Κάθε χρόνο στην Εκκλησία μας, στους Χαιρετισμούς ακούγεται η φράση «Επ’ αφθαρσία ζήσει άνθρωπος», παρ’ όλα αυτά κανένας δεν τολμάει να πει, ότι Θα Ζήσω.

Να γνωρίζουμε ότι δεν γεννηθήκαμε όλοι για να μπούμε αύριο στον λάκκο. «Πίστης είναι ελπιζομένων πεποίθησις βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». Να πιστεύουμε: Ότι θα Ζήσουμε κι εμείς, Θεού θέλοντας. Να πιστεύουμε απόλυτα στην αναγκαιότητα της ζωής και όχι του θανάτου, διότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να ζει!!

Ο Θεός δεν έφτιαξε τον θάνατο, αλλά έφτιαξε τον άνθρωπο στο να είναι, να υπάρχει. Ο φθόνος του διαβόλου δημιούργησε τον θάνατο. Ο διάβολος δεν έχει καμία δύναμη, καμία εξουσία. Την εξουσία του την δίνει ο άνθρωπος με την αμάθεια και την ολιγοπιστία του. Διότι κατάφερε να δημιουργήσει στο ανθρώπινο γένος μια γιγαντιαία πίστη του θανάτου και μέσα στον άνθρωπο υπάρχει μια πεποίθηση ότι θα γεννηθεί, θα μεγαλώσει, θα κάνει οικογένεια, θα γεράσει και θα πεθάνει. Αυτή είναι η δύναμη του θανάτου.

Στο νου του ανθρώπου επικρατεί το καθεστώς του θανάτου, η ματαιότητα του «Ό,τι και να κάνω στο τέλος θα πεθάνω». Η δική μας η πεποίθηση αγκαλιάζει τη ζωή. Συνειδητοποιήσαμε πως δεν είναι βέβαιη η κατάσταση του γήρατος και του θανάτου, αλλά ότι είναι αναστρέψιμη.

Εφόσον στην εποχή μας αποφάσισε ο Θεός να αποκαλύψει το μυστήριο της αφθαρσίας στον κόσμο, σημαίνει ότι ήρθε η ώρα που ο Θεός αποφάσισε την απολύτρωση του ανθρώπου από την φθορά και τον θάνατο! Πεθαίνει ο παλαιός άνθρωπος, ο φθαρτός και ανισταται ο νέος, ο άφθαρτος, ο κατά Χριστόν κτισθείς άνθρωπος. Να μην υπάρχει πλέον θάνατος. Να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τη δουλειά, την κακία, το μίσος, τη φθορά και τον θάνατο!

«Εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή η Ανάσταση Του Κυρίου έγινε την Τρίτη ημέρα πολύ πρωί. Κατά τη γνώμη μου, στην προκειμένη περίπτωση η Τρίτη ημέρα αντιστοιχεί στην Τρίτη χιλιετηρίδα την οποία διανύουμε και το πρωί ίσως είναι η απαρχή της. Μπορούμε τότε να υποθέσουμε ότι κι εμείς βρισκόμαστε στις αρχές της σημαντικής αυτής περιόδου και ότι προλαβαίνουμε το τρένο της μακροημέρευσης και μέσω της επιστήμης η οποία ενδεχομένως να δοθεί σταδιακά» (Πηγή: Ν.Μ.).

Είναι καιρός να λάμψει το φως της Θείας Αγάπης και της αιώνιας νεότητας, που ο Θεός φανέρωσε εις τους αγαπώντας Αυτόν. Εμείς ομολογούμε και θα το ομολογήσουμε και θα το φωνάξουμε, ότι «Η αγάπη και η ζωή είναι αλληλένδετα στοιχεία» και η ανθρωπότητα έχει ανάγκη να το ακούσει αυτό. Είναι τώρα καιρός της αναβάθμισης του εσωτερικού και του εξωτερικού κόσμου των παιδιών της ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΑΣ.

«Ιδού λοιπόν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού ημέρα σωτηρίας…» «Ο τον λόγον τον εμόν τηρήσει, θάνατον δεν θέλει γευθεί».

Όταν λοιπόν μια εντολή την οποία μας παραδίδει ο Κύριος προς εκτέλεση την εννοήσουμε και καταλάβουμε το σκοπό και τις αρχές από τις οποίες παίρνει αφορμή και οι οποίες αποβλέπουν στην εξύψωσή μας προς την «οδό την άγουσα», τότε ασφαλώς δημιουργείται στην ψυχή μας μεγαλύτερη διάθεση και ζήλος στο να την εκτελέσουμε.